Dag 3: Puinruimen

Na zo'n kutdag hoop je altijd dat het daarna beter wordt. Of, in termen van mijn moeder, dat je weer herrijst uit de dood.

Dat deed ik wel een beetje vanochtend, maar de dood is nooit ver weg. Het plan was om in de middag naar de trappenman te gaan om, je raadt het nooit, een nieuwe trap uit te zoeken, maar de klus waar ze heen moesten was ineens geannuleerd door een uitvaart. Hij belde om te vragen of we eventueel in de ochtend zouden kunnen. Na me heel hard in te houden om te vragen of die persoon van de trap was gevallen, stapten we direct in de auto naar Steenbergen.

Voor de zoveelste keer deze week had ik weer een boom van een vent voor me met een handdruk die mijn tedere reumahandjes deed vermorzelen. Is dit een vereiste om in de bouw te werken?

Maar net als de aannemer en diens collega was ook deze man ontzettend aardig, en gezien Geert en ik allebei dezelfde wensen hebben qua smaak en budget hadden we in no time een nieuwe trap uitgezocht. De trap die nu in huis staat, is net als ik nogal bijzonder: hij is scheef, er is hier en daar geïmproviseerde, niet alle treden zijn gelijk en daardoor loopt hij niet lekker. We kunnen allebei wel een opknapbeurt gebruiken. Of ja, deze trap vervangen we dus, en ik heb van de chirurg al genoeg opknapbeurten gehad. Hopen dat Geert me niet gaat vervangen. Of onderin de trappenkast opsluit. Normaliter zou ik hier een Harry Potter grap maken, maar fuck JK Rowling.

Wat kleine taakjes later was het tijd om weer naar de Lindebaan te gaan. Hier waren de aannemer en zijn compagnon al lekker bezig: Geert berichtte mij al dat het huis in puin lag en daar was geen woord aan gelogen.

Puin is er om geruimd te worden. Zo lang als het duurt om mijn mentale puin te ruimen, zo snel ging het om alle troep in de bus te gooien. Ik mag dan wel reuma hebben, maar ik zeg nooit nee tegen dingen slopen en smijten. Al helemaal niet met zoveel frustratie in mijn lijf. Dat klusje was dus zo geklaard. En het was nog eens prettig samenwerken ook. Ik ben nooit zo'n fan van cishet mannen, maar met deze twee zat het al gauw goed en we hebben ontzettend veel gelachen. Het stelt ons ook wel gerust dat die twee het zo goed met elkaar kunnen vinden, zeker omdat de een altijd de ander loopt te roasten. Het doet me aan een bepaald huwelijk denken...

Naast dat aannemer Rob en kompaan ontzettend chill zijn in de omgang, zijn ze ook supersnel en goed in hun werk. Het plafond lag er al uit in de slaapkamers en eetkamer, er zijn heel wat rare houten platen van de muren verwijderd (vraag me niet hoe het heet, ik hou me bezig met de kussentjes op de bank) en er is al wat isolatie geplaatst. Ik kan nauwelijks beseffen hoeveel geluk we hebben met deze mensen - de meeste aannemers zitten al vol tot het derde kwartaal volgend jaar, en Rob kon gewoon beginnen zodra we de sleutel hadden. En dan is hij niet alleen goed, maar ook nog gezellig en komt hij met een collega die nog minder filter heeft dan ik? Zoals mijn moeder zou zeggen: hallelujah maar niet voor homo's.

Tsja, mijn moeder. Ik heb haar toch nog maar gevraagd of ik het goed begreep: ik gaf aan dat ik me nooit veilig heb kunnen voelen door haar standpunten over queer mensen, en dat het me kwetste, en zij kwam aan met dat de Illuminati de katholieke kerk kapot wilde maken en dat ze die moest verdedigen. Soms helpt het om mensen een spiegel voor te houden, maar ik begin sterk te vermoeden dat die van haar te beslagen is door de hete adem van de complotgekkies.

Het is fijn om bezig te zijn met slopen, ookal betalen mijn gewrichten nu de prijs. En ik merk dat het botvieren van mijn agressie slechts tijdelijke opluchting biedt - zodra ik weer even stil sta, speelt alles weer op. En daar heb ik geen zin in.

Gelukkig was er nog genoeg te doen. De belangrijkste taak was misschien toch wel ons nieuwe naambordje ophangen. Dan weten de buren gelijk wie ze naast zich hebben.

De overbuurvrouw weet dat overigens al, want die kwamen we tegen toen we aanbelden bij onze buurvrouw die op vakantie bleek te zijn. En wat bleek nog meer: de buurvrouw heeft 2 katten, deze overbuurvrouw ook en onze directe overburen óók! Als klap op de vuurpijl hebben de buren aan de andere kant ook een kat, en een paar deuren verderop zit er ook altijd een. We hebben echt de perfecte buurt gekozen om te komen verzieken. Het gaat nog wel even duren voor we er in kunnen, maar ik kijk er ontzettend naar uit om te wonen op een rustige plek. Al zijn portemonnee er niet blij mee zijn dat dat om de hoek van de platenzaak en nootjeswinkel is.

Niet dat we iets hebben om uit te geven na de verbouwing. Maar dan ga ik wel weer achter het station staan. 5 euro is 5 euro.